در این عرصه انسان دخالت داشته و دست به دست، سینه به سینه از نسلی به نسلی دیگر منتقل شده و از گذشته های دور تا به امروز به حیات ارزشمند خود ادامه داده است. هر رشته صنایع دستی تبلور اعتقادات ،ابتکار،اندیشه،ذوق وخلاقیت وشیوه معیشت قوم وملتی می باشد.

باتوجه به شرایط زیستی مناسب، شهرستان مینودشت از گذشته مهاجرپذیر بوده است. ازاین رو قومیت های مختلفی دراین شهرستان زندگی می کنند، که مهمترین آنها قزلباش، فارس، سیستانی و بلوچ و.... می باشد. هر کدام از این اقوام صنایع دستی مخصوص به خود دارند، مهمترین صنایع دستی در شهرستان مینودشت عبارتند از : نوغانداری وابریشم بافی ،نمد مالی ،سوزن دوزی، حصیر بافی وگلیم بافی وبافت قالی وقالیچه.

ابریشم بافی:

در بین صنایع دستی، ابریشم بافی بیشترین هنرمند را در منطقه رامیان و مینودشت به خود اختصاص داده است. و درمیان روستائیان این منطقه زنان روستایی به کار نوغانداری وابریشم بافی می پردازند.

براساس مدارک تاریخی،اولین کشوری که به صنعت تولید ابریشم دست یافت،کشور چین بود. واین زمان را مورخین 2650سال قبل از میلاد ثبت کرده اند. عبور جاده ابریشم از ایران،که محموله ای ابریشمی چین از این راه به کشورهای اروپایی حمل می شد، موجب رواج صنعت نوغانداری درایران گردید. شرایط مطلوب زیستی و جغرافیایی برای پرورش کرم ابریشم موجب توسعه صنعت نوغانداری وتولیدات ابریشمی در منطقه مینودشت وتداوم آن شده است.

ابریشم بافی در شهرستان مینودشت به همان سبک وشیوه قدیم واز وسایل ابتدایی استفاده می کنند. وزنان بیش از مردان به کار نوغانداری وابریشم بافی می پردازند. تاچند دهه اخیر پارچه های ابریشمی بیشترین پوشاک والبسه مردم مینودشت بویژه زنان را تشکیل می داد،ولی اکنون برخی زنان در مراسم وجشن ها به استفاده از لباس های محلی می پردازند،ومهمترین کاربردهای تولیدات ابریشمی در مراسم تولد، ازدواج،ختنه سوران ومرگ است. اصلی ترین مصرف آن بافت پارچه های ابریشمی ودوخت لباس های با پارچه های لطیف وخنک مناسب فصل گرما وهم درلایه آسترخزهای زمستانی بعنوان عایق مورد استفاده قرار می گیرد.

انواع دست بافته های سنتی ابریشمی عبارتند از : انواع شال وروسری – انواع چادرشب – انواع دستمال – انواع روسری – انواع نوار – انواع قالی و...

نمدمالی:

بدلیل داشتن شرایط آب وهوایی واقلیمی مناسب دراین شهرستان ووجود مراتع وچراگاهها، دامپروری وپرورش گوسفند بسیارمورد توجه است، وبه همین سبب شرایط پرداختن به نمدمالی مهیا می باشد. از این رو در اکثرروستاهای شهرستان مینودشت نمدمالی رواج دارد. وزنان نمدمال بیشتر در فصل بهار وتابستان بعد از چیدن پشم گوسفندان، به نمدمالی می پردازند.

نمدمالی فرآیندی است، که طی آن پشم گوسفند را چه بااستفاده مواد رنگزا و چه بدون استفاده از مواد رنگزا به اشکال وانواع گوناگون می توان محصولاتی با کاربردهای متفاوت بدست آورد.

انواع محصولات نمدی:

1- سپک: نوعی از نمد است که در پوشش بدن انسان نقش داشته و بصورت نیم تنه بدون آستین است

2-  نمد دولا: برای فرش کردن و نشستن استفاده می شود.

3- نمد فرنجی، نمد کرک، نمد کله بال که کاربرد پوششی دارند، و در فصل زمستان چوپانان و کشاورزان از آنها استفاده می کنند.

4- نمد گردله یا جل اسب: نوعی پوشش مخصوص اسب است ، که زیر زین بر پشت حیوان قرار گیرد.

5- پالان

6- کلاه نمدی 

7- دوش یا کیف چوپانان

8- نمد جانمازی

9- نمد آلاچیق ترکمن 

10- نمد تزئینی

11- نمد زیرانداز 

12- نمد پادری 

13- نمد چوقا ( نوعی پوشش )

چوغا بافی:

این هنر که به حدود 80 الی 100 سال پیش بر می گردد هنر دست زنان روستای قلعه قافه بوده است. چوغا به تن پوش پشمی که بر روی لباس مردان پوشیده می شده و هم جنبه گرمایی را داشته است گفته می شود.

این تن پوش از جنس پشم گوسفند و به رنگ سیاه انتخاب می شده و نحوی بافت آن همانند ابریشم بافی از همان دستگاه سنتی ( چاله ) و گورد و شانه ، ماکو ، پدال ، قرقره ، چرخ دستی که هر کدام ، با لهجه شیرین روستایی به این گونه در زبن آورده می شده :

گورد و شانه ، پوشال ، قرقره ، چرخ دستی ف کج دوک ، نورد ،  در بافت آن تنها تفاوتش این بود که گورد شانه در شتر و با فاصله بیشتری انتخاب می گردید.

از دستاوردهای دیگر چوغا باغان می توان به پاپوش ( پاتورا ) ، ریسمان اشاره نمود که این بافته ها از بافت تن پوش ساده تر و فقط پشم ها را از هم باز کرده ( تیت ) و سپس با شانه سر آنها را صاف می کنند و با چرخ دستی می تابانند و نخ های تابیده شده را از داخل گورد رد کرده و بصورت زمینی سر نخ ها را به میخی در کنار دیوار وصل می نمایند و سپس با دست نخ های پشمی را بصورت زیر و رو می بافند که با این توصیفات می توان گفت تنها ابزار کار این 2 دستاورد گورد می باشد.